นิทานของเวฬุเวท

บทนำ 

เวฬุเวทความมืดที่คืบคลาน

               ณ มิติอันมืดหม่น ปรากฏพระจันทร์สีเลือดขนาดใหญ่ ๒ ดวง สภาพอากาศค่อนข้างหนาวเหน็บ มีหิมะตกโปรยปรายรอบอาณาบริเวณ ที่แห่งนี้คือโลกปีศาจ ในยุคนี้เจ้าแห่งเหล่าปีศาจทั้งปวงมีนามว่า “เวฬุเวท” ชายร่างยักษ์ สวมชุดคลุมสีดำ ผิวสีขาวซีดราวกับร่างกายไร้เลือดเนื้อ ริมฝีปากดำคล้ำ ผมดำเงาราวขนอีกา มีดวงตาสีแดงส่องประกายปะทุเหมือนไฟที่กำลังเผาไหม้อยู่ทุก ๆ วินาที ข้างกายของเจ้าแห่งปีศาจเวฬุเวท ปรากฏร่างของปีศาจน้อยในสภาพที่น่าสะอิดสะเอียน ไร้เครื่องนุ่งห่ม ร่างน้อย ๆ นั้นมี 2 หัว 4 แขน 4 ขา ริมฝีปากสีดำแกมน้ำตาล ดวงตามีเลือดไหลออกมาอยู่ตลอดเวลา มีรอยเย็บปะระหว่างอวัยวะต่าง ๆ ประหนึ่งว่าร่างกายนั้นประกอบมาจากการนำเด็กมนุษย์ 2 คนมาเย็บติดกัน เวลาที่ปีศาจน้อยเอ่ยพูดจะเกิดเสียงก้องตามมาจากหัวอีกข้างเสมอ  เวฬุเวทเอ่ยกับปีศาจน้อย…

“เจ้าอยากรู้ไหมว่าข้ามีความสุขแค่ไหน เวลาเห็นพวกมนุษย์มันทุกข์ทรมานใจ ยิ่งพวกมันมีความรู้สึกสิ้นหวังมากเท่าไหร่ เปลวเพลิงสีดำในใจข้าก็ยิ่งลุกโชนมากเท่านั้น”

เวฬุเวทแสยะยิ้ม ใบหน้าคล้ายคนที่กำลังกลั้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาของเขากรอกไปมาด้วยความรวดเร็ว

“นายแห่งข้า เจ้าแห่งปีศาจทั้งปวง แม้ข้าจะรับใช้ท่านมานานนับศตวรรษก็ตาม แต่ข้าก็ยังไม่อาจคุ้นชินกับกิริยาอันยิ่งใหญ่ของท่านเลย”

“โถ่ เจ้าปีศาจน้อยที่แสนต่ำต้อยเอ๋ย ข้าจะเล่าเรื่องของมนุษย์เด็กสาวคนหนึ่ง เรื่องราวของเด็กสาวที่สร้างความสำราญใจให้กับข้า หัวใจอันแตกสลายของเด็กสาวมีรสชาติราวกับน้ำผึ้งหวาน หากเจ้าได้ลิ้มรสแล้วล่ะก็เจ้าจะต้องติดใจเป็นแน่”

“นายแห่งข้า ท่านคงหมายถึงเด็กสาวผู้ได้รับพรจากเทพมรณะหรือ ข้าได้ยินมาว่านางคือ 1 ใน 13 มนุษย์ผู้ได้รับความรักจากเหล่าทวยเทพ ท่านโปรดแสดงให้ข้าเห็นทีว่าท่านทำอย่างไรถึงทำให้หัวใจของหญิงนางนั้นแตกสลายแล้วดื่มกินเอาความสิ้นหวังนั้น”

สีหน้าของปีศาจน้อยแสดงความสนใจต่อตัวของเด็กสาว ลิ้นจากหัวทั้งสองตวัดกินเลือดที่หยดออกมาจากดวงตาด้วยความกระหาย…